فرسایش شغلی در صنعت هتلداری و رابطه‌ی آن با سلامت اجتماعی (مطالعه موردی: کارکنان هتل‌های مشهد)

در متن هر سیستمی، سلامت نیروی انسانی کارآمد، اصلی­ترین عامل محسوب می‌شود. توجه به سلامت اجتماعی نیروی انسانی، به عنوان یک سرمایه ارزشمند مهم­ترین عامل شکوفایی استعداد و خلاقیت و جلوگیری از فرسایش شغلی است. هدف پژوهش حاضر مطالعه‌ی رابطه‌ی سلامت اجتماعی با فرسایش شغلی در بین کارکنان هتل‌های 3 الی 5  ستاره در کلانشهر مشهد است. این تحقیق از روش پیمایش کاربردی و همبستگی پیرسون بهره برده است. چارچوب نظری تحقیق رهیافت ترکیبی در حوزه‌ی جامعه شناختی و روانشناسی اجتماعی (نظریه سلامت اجتماعی کییز و فرسایش شغلی ماسلاچ و جکسون) است. جامعه‌ی آماری شامل کلیه کارکنان هتل‌های 3 تا 5 ستاره‌ی موجود در کلانشهر مشهد در سال 1393 است، که حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران (کمی) برابر با 650 نفر بدست آمده است، و پاسخگویان به صورت شیوه نمونه‌گیری، تصادفی طبقه بندی شده انتخاب شده‌اند. نتایج نشان می‌دهد که کارکنان هتل‌های 3 الی 5 ستاره‌ی مشهد از شاخص سلامت اجتماعی در حد متوسط (1/41 درصد) برخوردارند. همچنین میزان درجه فرسایش شغلی کارکنان در سطح بالا (4/42 درصد) مشاهده شده است. نتایج حاکی از رابطه‌ی معنادار و معکوس بین سلامت اجتماعی و ابعاد آن و سازه‌ی فرسایش شغلی است. همچنین یافته‌ها، تأثیر معنادار سلامت اجتماعی بر ابعاد فرسایش شغلی( خستگی عاطفی(206/0- ) مسخ شخصیت (228/0-) و عدم موفقیت فردی (113/0-) را تأیید می‌کند . نتایج رگرسیونی حاکی از آن است که از میان ابعاد سلامت اجتماعی، بعد سهم داشت اجتماعی با مقدار بتای (48/0-) بیشترین تأثیر را بر فرسایش شغلی کارکنان به صورت مستقیم داشته است. همچنین معادله پیش بینی میزان فرسایش شغلی می‌تواند 3/55 درصد از واریانس متغیر وابسته را تبیین کند.